این صبح تابناک اهورایی

نوباوة «طراوت» و « لبخند» است

این بامداد پاک بهشت آسا

آیینة جمال خدواند است

پیروزه گون سپهر درخشانش

چون آسمان آخر اسفند است

آنگونه شسته رفته که از این دور

پیدا در آن شکوه دماوند است

مهری که از نسیم رسد بر گل

همتای مهر مادر و فرزند است

گویی که تار و پود طبیعت نیز

از لطف این مشاهده خرسند است

آیا نسیم روح مسیحا نیست

کز ذره ذرة زندگی آکنده است؟

دردا که با برآمدن خورشید

دیگر نه آن صفای خوش آیند است

دیگر نه این تبسم شیرین است

دیگر نه این ترنم دلبند است

روز است و گرم تاز د غلباران

در عرصة تقلب و ترفند است

روز است و های و هوی ریاکاران

هنگامة چه برد و چه بردند است

بازار چند و چون چپاول ها

تا: خونبهای جان بشر چند است؟

بس گونه گون فریب، که ایمان است

بس گونه گون دروغ که سوگند است

غارتگری به بادیه این سان نیست

نه، نه، که این و آن نه همانند است

تا شب همین بساط فراگیر است

فردا همین روال فزاینده است

آه آن طلوع روشن زیبا را

با این غروب تیره چه پیوند است

این صبح و شام می گذرد بر ما

اما بلای جان خردمند است